Ineens hoor ik mijzelf roepen “Pas op, ik heb corona!”.

Ik zoek ruimte

De situatie? Ik loop hard, zoals vaker, door het bos waar de moutainbikers heersen. Tenminste, dat vinden zij. Dan gebeurt het regelmatig dat er een bups fietsen op het pad staan. Bijna altijd ligt er 1 op de grond waar dan druk naar gekeken wordt en dan wurm ik mijzelf er tussen door. Nu, met sociale afstand, niet de fijnste bezigheid.

Ik ben echt niet de moeilijkste, denk ik vaak. Maar als ze dan blijven zitten en zeggen: dit is een fietspad en jij bent geen fietser.… Dan knapt er iets. Zo blijkt, want in mijn geval: ik maak een niet zo’n heel leuk ‘Pas-op-Corona’-grapje en ren er snel vandoor.

Uit het contact gaan

Een beweging die ik vaker tegenkom. Bij mijzelf, maar ook bij anderen. Het wordt spannend, we roepen of doen iets om het ongemak te sturen. Proberen onszelf te redden of te verdedigen, en gaan er dan snel vandoor. Snel uit contact.

Zo ook tijdens het coachgesprek dat ik vanochtend had.

Rust en uitdaging

Intelligente man, ervaren leidinggevende. Hij neemt alles op zijn schouder, kan het zelf sneller en beter. Vindt ook de afwisseling en uitdaging belangrijk, houdt van reuring, “zo is hij nu eenmaal”, hij schakelt snel en gemakkelijk, en dat heeft hij nodig. Zelfkennis.

Hij vraagt zich wel oprecht af hoe hij nu toch meer rust kan vinden… Want die behoefte is er. En hij zoekt uitdaging voor de toekomst. Wat is er nog meer, hij kan en doet al zoveel.

Wat echt helpt

Hem vertellen wat hij concreet kan doen is natuurlijk een optie, en dat komt ook wel voorbij: nee zeggen, mensen opleiden, aanspreken. Het zal hem rust geven.

Maar ja, eigenlijk wist hij dat al.

Wat hem echt zal helpen is blijven bij het ongemakkelijke gevoel dat ontstaat als hij de uitdaging even laat liggen. Kan hij met dat ongemak omgaan en zichzelf erbij houden als dit gevoel op-popt?

Dichtbij het ongemak en jezelf blijven

Ik zie hem wat benauwd kijken, dat is echt een stom idee roept hij nog. Hij zegt nogmaals dat hij echt alles prima kan. Toch zie ik dat hij het begrijpt en valt er een stilte. ‘Wegrennen’, uit contact gaan, het opgooien van de drukte, het maakt dat hij zo heerlijk weg kan blijven van zichzelf.

Want wat als er even niets is, dan blijft alleen hij over…

Daar zit de uitdaging. Niet rennen, maar verbinding aangaan. En daarmee verdieping en kwetsbaarheid.

De volgende keer ga ik ook maar bij die fiets op de grond staan. Meekijken, verbinden, het fietspad delen met anderen en mezelf.