Direct contact? Bel: +31 33 4950004

Home > Inspiratie > Een vakantie van niks

Een vakantie van niks

Een vakantie van niks

Bijna ben ik bij de rand van de sneeuw, de zon schijnt en de lucht is helderblauw. Ik ben helemaal alleen. Om mij heen kilometers niks. Niets anders dan een veelheid aan natuur. Bergen, lava, stoom, sneeuw. Achter me de ijskoude rivier die ik net tot mijn middel ben doorgewaad. Heel in de verte, kilometers verderop, zie ik een rood stipje bewegen, waarschijnlijk een wandelende regenjas voorbij de sneeuw. Het is IJsland en ik.

En daar kan niks veranderen in heel veel, merk ik al snel.

De eerste dagen beginnen met het voelen van de honger en dorst. Meer is er niet. Ja, en een beetje haast, want hoever is de volgende hut? Daarna ga ik vooral mijn bovenbenen voelen. En pas als dat voorbij is komt de ontroering.

Het is hier zo mooi.
De omgeving.
Mijn reactie erop.
Elk moment kies ik zélf bewust mijn volgende stap.
Wat een ruimte en rust geeft dat.

Het is eigenlijk niks wat ik doe, en juist daardoor doe ik veel. Want hier is alles gebaseerd op voelen, en daarvoor hoef je niets te doen.

Normaal ben ik niet altijd even goed in het aanvoelen wat voor mij belangrijk is of wat ik wil. Ik stap vrij gemakkelijk over mijn eigen grenzen heen. Iets verdragen heb ik tot een kunst verheven. In IJsland kan ik niet anders dan voelen en zijn.

Ik besef me goed dat ik hier misschien niet was geweest als ik naar mijn moeder, collega’s of vrienden had geluisterd. In plaats van naar mijn eigen gevoel.

Wat hebben we veel over de beren-op-de-weg gesproken, figuurlijk en letterlijk (leven er beren in Ijsland?) Is het niet te koud, jij als vrouw alleen, dat is toch veel te zwaar, weet je dan wel de weg, moet je al dat eten zelf meesjouwen?! Gedachten die ik zelf uiteraard ook al had. Hoe lief ook, ze bevestigen mijn eigen onzekerheid en brengen me aan het twijfelen.

Belemmeringen

Het zijn uitspraken die alle mogelijke belemmeringen benadrukken, en die alleen rationeel weerlegd kunnen worden. Dus wordt er naar mij gekeken met een blik van ‘kom maar op met je uitleg’.

Net als die andere baan, dat goede klantconcept, die vlog, of die nieuwe manier van werken. Zaken die spannend zijn, nieuw en onzeker, en waar anderen vaak (vanuit eigen onzekerheid?) veel van vinden. Waarom moet dat dan?

Kom maar op met die uitleg.

Het waarom ik deze reis wilde maken, zakt steeds verder op de achtergrond (en in mijn schoenen). Want ‘ja, het-voelt-gewoon-zo’ is geen acceptabele uitleg. Het lijkt haast irrationeel, als een impulsieve beslissing die snel uitgevoerd moet worden. Voor je het weet schuif je zélf je eigen wens of behoefte op de lange baan. Met een flink risico dat het er helemaal niet meer van komt.

Ook in mijn werk loop ik hier tegenaan. Uit ervaring weet ik soms instinctief heel goed waar de klantvraag zit of wat er nodig is om de organisatie verder te helpen. Een ander overtuigen van mijn gekozen richting is dan moeilijk.

Het is zoveel makkelijker om het gangbare pad te bewandelen, zodat ik niet mijn gevoel hoef te onderbouwen.

Maar ik heb geleerd: het vraagt standvastigheid en een durven vertrouwen op mijn eigen weten. Ik wéet immers dat dit gaat gebeuren, ik ga naar Ijsland, hoe dan ook. Er is niet altijd een waarom nodig. Door me goed te focussen op de feiten doorzie ik de meningen en ketsen de overtuigingen van anderen af. Is het feitelijk waar wat ze zeggen? Vergaat de wereld als ik toch naar IJsland ga? Nee!

Dus daar loop ik, uren alleen door de sneeuw. Alsof het niks is.

Wat mijn eigen belemmerende overtuiging was?
De beer die ik het meeste zag op deze reis?
Dat ik mijzelf gek zou maken met mijn hoofd.
Dagen in gesprek met mijzelf, dat zou niet goed komen.

Maar weet je? Het was eigenlijk heel gezellig!