Het is zover! De zomer is begonnen. De vakantie staat voor de deur. Iets waar ik erg naar uit kan kijken. Maar waar ik, als ik heel eerlijk ben, soms ook moeite mee heb.

In vakantiemodus komen

Natuurlijk vind ik het lekker; even uitschakelen, erop uit gaan, samen zijn met mijn gezin en meestal ook een beetje bijtanken. Dat laatste was de afgelopen jaren ook echt wel nodig. Ik ben gewend om een flink tempo te hebben en veel in beweging te zijn. Dat maakt vakantie best lastig, want hoe kom ik in een staat van rust en ontspanning?

Meestal moet ik op het werk nog even een eindsprint inzetten om alles af te ronden. Eenmaal thuis moet er ook nog veel gebeuren voordat we weg kunnen.

Last-minute werk

Inpakken.
Laatste inkopen.
Onderdak voor de hond regelen.
Afstemmen met buren.
Het huis netjes achterlaten.
Paspoorten zoeken.

Ga zo maar door. En dat vaak in 1 dag. Laat naar bed, vroeg vertrekken. Eenmaal onderweg bepalen we waar we heen gaan en welke route we rijden. Uitzoeken hoe ver we komen in één dag en om de 2 á 3 uur wisselen met rijden. Je zou kunnen zeggen dat we dat beter hadden kunnen voorbereiden. Klopt, had gekund. Echter, wij zijn allebei erg van de flexibiliteit en een deel van onze vakantielol bestaat eruit dat we kunnen gaan en staan waar we willen. Daar is onze voorbereiding dus ook naar.

Even verplicht rusten

Aangekomen op de plaats van bestemming, ben ik altijd enorm nieuwsgierig naar waar we beland zijn. Ik heb zin om de omgeving te gaan verkennen. En dus ren ik lekker door en sleep iedereen mee. En dat werkte de afgelopen jaren niet echt fijn voor mijn reisgezelschap. Want die hebben vakantie. Die willen ontspannen. Als iemand (ik dus) dan al ongeduldig wordt van een uurtje uitslapen of 2 kopjes koffie drinken, dan is dat niet goed voor het vakantiegevoel.

Dus hebben we daarvoor een oplossing gevonden. De eerste drie dagen op de plaats van bestemming, breng ik verplicht door in de hangmat. Met een boek, koffie en mijn zonnebril. En dat werkt heel goed. Voor iedereen. Eerst even lekker landen, loslaten, niets doen en niets bedenken. Na die paar dagen ben ik gereset en kan ik in laag tempo genieten van de vakantie.

Nou bepaal ik over het algemeen graag zelf wat goed voor me is en wat ik wil. Maar dit heeft mijn gezin voor mij besloten. En dat was nodig. Want soms weet je wel wat goed voor je is, maar is het moeilijk om zelf dat besluit te nemen.

Doen wat goed voor je is

De afgelopen maanden ben ik een aantal mensen in coaching tegengekomen waarbij ik dat probleem herkende. Ze wisten vaak precies te benoemen waar ze mee worstelden. Wisten ook waarom en wat de oplossingsrichting was. Maar het nemen van een beslissing was lastig. Terwijl ze precies wisten wat ze moesten doen.

Iets belemmert ons soms om te doen wat goed voor ons is. En door het onderzoeken, tegenstrijdigheden open te leggen en het bespreken van die belemmeringen, kan iemand anders je helpen om de stap wel (of niet) te zetten. Of soms, zoals bij mij het geval was, de beslissing zelfs voor je te nemen.

Wat mij belemmerde? Mijn eigen weerstand tegen passiviteit. Ik heb een hekel aan stilstand. En ben er ook bang voor dat ik er niet meer uit zal komen als ik er eenmaal in zit.  Gelukkig heb ik die irreële vrees in beeld. En heb ik, door wat druk van buitenaf, ervaren dat ik probleemloos tot stilstand kan komen. Om vervolgens net zo makkelijk weer te gaan bewegen. Wanneer ik dat wil. Het is een keuze.

Waar we precies heen gaan, weten we nog niet. Dat zien we in de auto wel. Maar één ding is zeker; ik kies ervoor lekker wat langer stil te blijven!

Fijne zomer allemaal!

 Leuk artikel? Volg Spijkman op LinkedIn om op de hoogte te blijven!