Als je mij zoekt, ik zit even voor mij uit te staren.

Al die opinies. Fantastisch interessant. Er is een soort massa gesprek gaande op social media waar je toch zeker bij wilt (moet?) horen. En ja, het levert informatie en een soort gesprek met elkaar op, en daarmee vernieuwing, verandering, rekbaarheid. Dat is nodig. En goed, En fijn.

Ik mis ….

Wat ik echter zelf merk  door al die opinies, is dat ik juist het contact mis. De hoofdelijke, inhoudelijke uitwisseling wordt zo eentonig. Er danst zo weinig mee op de lijn. Er is geen interactie.

Ik hunker naar de mensch

De aanwezigheid van een ander voelen. De ander over tafel in de ogen kijken.
Een stap naar voren zetten, of naar achteren.
Die spanning van bij een onbekende binnenstappen.
Hoe voelt de hand, wat zegt de ander, hoe voel ik mij daarbij?
Wat doe ik? Wat zeg ik? Oh nee zei ik dat echt?
De vreugde bij gemak en fijn samenwerken.
Schakelen in het moment, de ander observeren. Mijzelf te raden gaan.

Ik hou er van.
Ik mis het.

Zullen we anders even bellen?