Lieve stress, ik wil het uitmaken
Het begint met overzicht zonder werkstress.
Prioriteiten stellen.
Plannen.
Keuzes maken.
Eerst de 2-minuten-regel, wat betekent: direct doen wat direct kan!
Daarna bedenken wat ook later kan. En dat plannen in tijd. Prima.
Het loslaten daarna, mijn hoofd legen, lukt mij goed. Heerlijk die lijstjes met klusjes voor 't huis, taken op kantoor, films die ik nog wil zien. Overzicht. Ik houd er van. Scheelt veel overuren nadenken en scheelt dus ook stress.
Té gestructureerd
In mijn enthousiasme en onschuld vertel ik een Spaanse vriend heel gestructureerd wat ik de komende dagen in mijn weekend ga doen. Hij begint te lachen. Lacht mij uit. Of eigenlijk óns allemmaal. “Dat is echt zo grappig”, zegt hij, “dat plannen van jullie Nederlanders, zoveel erger dan de Britten of Belgen. Bij ons in Spanje is het andere uiterste, daar kan je dagen wachten op je auto die bij de garage staat. Maar jullie plannen je echt suf”.
Huh? Denk ik.
Wat zegt hij nou?
Verward doe ik een stapje naar achteren. Hoezo plannen wij te veel? Hoe moet het dan? Ik wil afspreken met vrienden. Vind dat ik af en toe naar familie moet. Ik heb mijn werk op tijd af te ronden. En wil graag het team bij elkaar hebben rond de Decembermaand. Plannen dus. Toch?
Wat als je minder plant?
Ik wil me niet zomaar gewonnen geven, maar ben wel nieuwsgierig. Kan het anders? Ik besluit schoorvoetend wat beslissingen niet door te voeren en wat gedachten niet te hebben. Ik ben toch wel benieuwd hoe ze dat in het relaxte Spanje doen.
Plannen voor een borrel morgen? Dat zien we morgenmiddag wel. En die ene vriend? Die belt zelf ook niet, dus als de behoefte bij beiden komt boven drijven dan spreken we vanzelf wel af.
Ik begin het voorzichtig te proberen.
Prachtige filter. Zo blijkt.
Een heleboel 'activiteiten' vallen als vanzelf af, blijken onbelangrijk. Die afspraak kan echt wel even wachten. Zelfs de boodschappen thuis blijken dagen te kunnen wachten (!).
Wat overblijft is het moment dat mijn kinderen thuis komen met verhalen en ik even niet denk aan alles dat er nog moet gebeuren in huis. Het moment dat ik ruimte voel om spontaan op de trein naar Zwitserland te stappen, want het kan. Het moment dat ik er helemaal ben in die vergadering, ideeën voel opkomen en ruime aandacht heb. Voelen dat ik het leukste vak van de wereld heb.
Vertrouwen en licht plannen
Is het altijd makkelijk en vol te houden? Het blijkt dat ik geen lijstjes, maar vertrouwen nodig heb. Vertrouwen dat ik zélf weet wat urgent is. Dat ik voel wat echt (on)belangrijk is. En dat ik ervaar dat elk uur maar één keer te spenderen is. Het is van mij dat uur. Van mij.
Dat ik dan ook soms stomme dingen moet doen, ja natuurlijk. Voor mijn eigen discipline is het goed dat in grote lijnen te plannen. Wat ik iemand zou aanraden is zelfkennis van je eigen werkorganisatie. In mijn geval bijvoorbeeld een lange termijn (jaar-)overzicht houden, dat is fijn.
Het loopt zoals het loopt
Deel dit bericht en creëer binnen je organisatie iets meer respect voor de natuurlijke loop van het leven. Dat is niet die mails voor laten gaan, of die klant die het hardste roept. Maar juist je eigen besluiten nemen. Geef ruimte aan de persoon die niet bij het overleg aansluit, gewoon omdat hij op dat moment échte aandacht heeft voor een klant. In alle rust op zoek is naar een mooie passende creatieve oplossing. Houd dan niet vast aan structuur en planningen. Bied ruimte. Ook aan jezelf. Praat je hem daarna even bij, áls dat nodig blijkt...