Onder mijn voeten hoor ik de bladeren knisperen. Het is herfst en ik loop mijn vaste rondje hard over de hei.

Nu ik het boek ‘Het verborgen leven van bomen’ van Peter Wohlleben (bosbouwer en –wachter) aan het lezen ben, zie ik mijn hardlooptijden tijdens dit rondje trouwens drastisch kelderen. Ik kan mijn normale tempo niet meer vasthouden. Ik ben alleen nog maar bezig met bomen.

Met gevaar voor eigen leven tuur ik naar boomtoppen om te checken hoe ver bomen uit elkaar staan. Hebben ze het gezellig samen of zijn ze in gevecht?

Geen ruimte nodig

Nooit geweten dat dat belangrijk was. Ik heb heb ook altijd gedacht dat je bomen moet snoeien om deze ruimte te geven. Zodat de boom goed kan groeien. Hoeft dus niet. Het snoeien komt uit de bosbouw, waar het produceren van gelijke bomen gemakkelijk is voor de verwerking in de fabriek.

Snoeien is echt onnodig want bomen vangen elkaar juist op. Wist je dat bomen voor elkaar zorgen en met elkaar ‘praten’? Ze werken samen om elkaar te helpen, omdat ze samen sterker staan. Bomen zijn zo sterk als de zwakste schakel, en blijkbaar ‘weten’ ze dit samen.

Wij mensen zouden daar nog iets van kunnen leren

Samen wat ‘bomen’ ~ (bo·men (boomde, heeft geboomd)

1. een schip met een vaarboom voortbewegen
2. gezellig praten

Samenwerken, luisteren en praten met elkaar. Hoeft niet eens gezellig te zijn wat mij betreft. Communiceren zoals bomen. Om te komen tot stevige teams met grotere prestaties.

Talentruimte

Net als bomen, geven we talenten vaak ruimte. Om te kiezen en zichzelf te ontplooien. We snoeien in tak(k)en zodat ze zich optimaal ontwikkelen. Ze mogen onderzoeken waar ze goed in zijn en lekker proefdraaien in andere functies. Om zo het talent dat ze al bezitten te versterken en vergroten. Maar levert dat ook daadwerkelijk iets op voor het team? Is het zo dat, als één boom groeit en z’n talent vergroot, je het bos daarmee op een hoger plan tilt?

Ís er eigenlijk nog wel sprake van een team in deze individuele aanpak, vraag ik me af…

Het lijkt vooral te gaan om de dikte van de individuele stammen, in plaats van teamresultaat. Laatst mocht ik bijvoorbeeld een vergadering observeren, waarbij er flink langs elkaar heen werd gepraat tijdens de besluitvorming.

Een kleine uitdaging moest overwonnen worden. En het passende idee hiervoor van de ‘zwakste’ werd niet gehoord. De grootste en sterkste van het team kreeg het laatste woord. Duidelijk voorbeeld van hoe een team zo sterk is als de zwakste schakel, want hierin kwam weinig van de grond. (Die ‘grote, sterke’-niet-luisteraar was hier natuurlijk de échte zwakke schakel).

Bomen staan samen sterk

Bij bomen komt er wél van alles van/in de grond. Het bos heeft er namelijk belang bij geen ‘zwakkere’ te verliezen. Bomen ‘weten’ dat gaten in het bos de balans van het microklimaat en de luchtvochtigheid verstoren. Het gaat niet om sterk of zwak, maar om samenwerking. Een goed team bomen is in staat om elkaar te helpen en over en weer van voedingstoffen te voorzien. Zodat elke boom dezelfde prestatie levert (voor de productie van suiker per blaadje). Er is zelfs gebleken dat een beukenbos waar de bomen erg dicht op elkaar staan productiever zijn dan bossen met ‘ruimte’.

Is dit niet een pleidooi voor het motiveren van een goede samenwerking, het zoeken van de gemene deler. In plaats van het uitvergroten van de verschillen.

Met elkaar bomen is geen strijd onderling. Juist niet. Het is leren te luisteren tussen de regels door. Naar wat de ander nodig heeft om te kunnen groeien in het klimaat dat er is. Wat heeft je teamgenoot nodig om te presteren, om ook bij te dragen. Kun je jouw ‘sterkte’ (talent) inzetten om te compenseren voor zijn ‘zwakte’? En kun je dan ook jouw tekorten laten compenseren?

Accepteer daarin ook de voeding van anderen. Maak gebruik van de wortels van het team. Iets wat we misschien nog wel het meest te leren hebben. Onderscheid je niet door groter te zijn, of beter.

Onderscheid je door te verbinden: vraag om voeding, wees eerlijk over je kwetsbaarheden of het niet weten. Deel dit vanuit jezelf.

Een beetje samen bomen dus.