Ze mailt dat de zon doorkomt
Boven de driebaans weg bij Rosmalen hangen ineens twee rode kruizen. Eronder te veel stilstaande auto’s. Ik ook. Een vriendin appt: “nog een derde erbij en je moet van het podium af. Toch zonde van dat talent.”
Haha! Tja, nou ja, is dit niet al de vierde dag deze week dat ik teveel asfalt zie? Dat de tijd op mijn navigatie oploopt i.p.v. af? Áls ik al iets zie, door die regen, behalve rode lampjes...
De andere kant van mijn vak
Dit is zo’n (h)eerlijk moment wat ik benoem als ik in gesprek raak over hoe fantastisch mijn vak is. Vaak met iemand die ambitie heeft in de richting van trainen en coachen. Werken met ménsen, het lijkt ze heerlijk! Ik kan t dan niet laten om eerlijk te zijn, ook de rauwe randjes te benoemen (om daar ook maar eerlijk over te zijn: té veel empathie is niet de competentie van een goede trainer).
De lange files en lange dagen dus. Het alleen op pad zijn. Daarnaast ook opdrachtgevers die de essentie van de verandering zelf niet aan kunnen of kunnen overzien. Een evaluatieformulier, na een dag zwoegen, waar vooral het broodje kroket wordt geroemd. Of die deelnemer die eigenlijk geen leerdoelen heeft...
Leerdoelen? Maar alles gaat toch gewoon goed?
Ze zit op de bank tegenover mij. Als onderdeel van een leergang ‘Kiezen voor Balans’ is er naast plenaire momenten ook ruimte voor persoonlijke coaching. Ze lacht en vertelt mij breed grijnzend hoe goed het met haar gaat. Ze weet eigenlijk niet goed wat ze moet inbrengen. Wel is ze druk, met veel leuke dingen. En daardoor heeft ze, net als al haar vriendinnen, het gevoel wat geleefd te worden. Maar ze weet niet beter. Dus het gaat heel goed met haar!
Stilte, ze kijkt mij vragend aan.
Ja. Dat dus.
Meegaan of bij mezelf blijven
Ik voel haar appel om enthousiast mee te doen. Mijn lijf richt zich ook wat op, net als bij haar gaat ook mijn kin omhoog. Ik zou zo de afslag kúnnen nemen om haar te vertellen waarom de drukte nu in onze maatschappij zo speelt, hoe ze dat goed kan organiseren en wat handig is in haar situatie.
Dat doe ik niet.
Ik haal adem, probeer zelf weer wat te zakken in mijn eigen lijf en begin met voorzichtig door te vragen. Ze wordt zich bewust van haar manier van zitten en praten, van de discrepanties tussen praten en willen. Ook zij zakt in haar lijf. Ze is zo moe, zegt ze. Zo ontzettend moe.
We besluiten te verdiepen met een voice dialogue. Daarin confronteert ze zichzelf met een heel groot ‘moeten’ in haar. De lat ligt immens hoog, en het moet eerst allemaal af voor ‘de zon’ (zo noemt ze haar genieten en ontspanning) er weer bij kan komen. Uiteindelijk geeft deze sessie haar concrete acties om uit te proberen.
Een prachtig vak
Ze mailt mij een week later dat er steeds meer extra zon doorkomt, het lukt haar dit toe te laten. De ontspanning is leesbaar in haar bericht.
Eerlijk gezegd is het dat dus.